Badania nad zastosowaniem hipnozy w medycynie 

Dokument oparty na faktycznych badaniach, dotyczących  skuteczności hipnozy/hipnoterapii w medycynie - dzieło Kena Murray'a.

​

Badania dotyczące medycznej efektywności hipnozy mają stosunkowo długą historię. Franz Anton Mesmer (1734-1815) został doktorem medycyny  w roku 1768. Pobierał nauki w Wiedniu. Jego teoria "mesmeryzm" była  kombinacją "zwierzęcego magnetyzmu", za pomocą którego przelewał na pacjenta, tajemniczy "magnetyczny fluid" pochodzący z trzymanych magnesów (Przez dzisiejszych terapeutów owa energia, najprawdopodobniej, mogłaby zostać nazwana "Chi"). Połączenie tego z bardzo wciągającym, autorytatywnym, dramatycznym stylem przyniosło Franzowi Mesmerowi ogromną renomę w Wiedniu i Paryżu. Jego praca jest uważana za fundamentalną we współczesnej hipnozie.  

                            

John Ellioston (1791-1868)

Profesor teorii i praktyki w Szpitalu Uniwersyteckim w Londynie, rozpoczął eksperymentowanie z "magnetyzmem" w roku 1837 i odkrył, że był w stanie przeprowadzić znaczącą operację bez odczucia bólu u pacjenta, przy użyciu tego co dzisiaj nosiłoby miano hipnozy. 

Termin ten nie istniał do roku 1843, kiedy to wydał dzieło pod tytułem "Neurohipnologia". Ukonstytuowanie tego terminu przypisuje się również chirurgowi z Edynburga Jamesowi Braidowi (1795-1860) oraz jego dziełu pt. "Przesłanki Snu Nerwowego". Początkowo sceptycznie nastawiony podjął decyzję o prowadzeniu eksperymentów i po pewnym czasie doszedł do wniosku, że "magnetyzm" jest szczególnym stanem układu nerwowego  wywołanym przez stałą i abstrakcyjną uwagę.  

Ambrose i Newbold 1980)

W XX wieku zdecydowanie najbardziej twórczym lekarzem i autorem był Dr Milton Erickson, którego dolne kończyny zostały sparaliżowane w młodości. Dano mu do zrozumienia,  że już nigdy nie będzie w stanie stać o własnych siłach, jednakże po roku był w stanie samodzielnie wstać, a nawet chodzić o kulach.Tego typu determinację poprzedziły wieloletnie badania i praktyki. Jako psychiatra i psycholog jest on górującą personą we współczesnej hipnoterapii klinicznej.

Obecnie istnieje wiele, empirycznych, różnej jakości badań opartych na doświadczeniach śledzących zastosowanie hipnozy w medycynie, to co następuje przedstawia wyłącznie cząstkę obserwacji i badań.

 

1.Obawa związana z medycznymi  procedurami i przygotowaniem do operacji.

                               

Doświadczenie, z pracy jako asystent opieki zdrowotnej w Bristol Royal Infirmary, nauczyło mnie, że bycie w szpitalu z powodów zdrowotnych lub chirurgicznych może być silnie stresogennym przeżyciem. Interwencje hipnotyczne były wykorzystywane aby zmniejszyć trudności związane z procedurami medycznymi jako "dodatki" do środków przeciwbólowych. Hipnoza miała również na celu nauczenie pacjentów jak radzić sobie ze skutkami ubocznymi ich leczenia.

Przegląd 18 spraw, wykonany przez Blankfield w 1991r losowych oraz wybranych badań prowadzonych przez ponad 20 lat odkrył, że we wszystkich, poza 2 przypadkami, istniały empiryczne dane potwierdzające wspomagające działania hipnozy, sugestii i relaksacji  podczas terapii psychologicznych.

                               

W trakcie badań na Lang et al w roku 1996, trzydziestu pacjentów chirurgicznych w trakcie bolesnych procedur zostało losowo poddanych kontroli grup hipnotycznych (kiedy bolesne bodźce były już nieuchronne). Konkurujące ze sobą sugestie, pełności, odrętwienia, chłodu i ciepła zostały zasugerowane obiektowi badań. Mierniki bólu liniowego, ciśnienia krwi, tętna, kontrolowanie przez pacjenta analgezji dożylnej (PCA) pokazały końcowo siedmiokrotnie mniej podawanych leków i znacząco mniej  leku PCA.

Lambert (1996) badał efektywność hipnozy przed zabiegowej na 52 dzieciach, przygotowywanych do planowanych operacji. Dzieci zostały dobrane pod względem wieku, płci i grup diagnostycznych. Podczas gdy grupa kontrolna przygotowywana była do operacji w sposób tradycyjny, druga grupa brała udział w  30 minutowych sesjach raz w tygodniu gdzie dzieci ćwiczyły relaksację i otrzymywały instrukcję w postaci obrazkowego przewodnika, zawierającego przyjemne sceny, wszcześniej przez nie wybrane. Późniejsze zwlekanie ze środkami pooperacyjnymi w grupie leczonych pokazało, kilkugodzinne, niższe odczucie bólu, co bardziej interesujące z punktu widzenia NHS (Odpowiednik polskiego NFZ) zaobserwowano znacząco krótszy czas obserwacji pooperacyjnej w szpitalach w stosunku do pierwszej grupy.

 

2.Choroby Układu Oddechowego.

                       

Znając złożoność choroby jaką jest astma, jej wzajemne oddziaływanie z autonomicznym systemem nerwowym, systemem immunologicznym. Znając również rolę jaką odgrywa  stres psychologiczny w inicjowaniu ataków, wydaje się, że przez ową złożoność jest to żyzny obszar dla badań nad rolą hipnozy. 

Brytyjski Związek Gruźlicy 1968 roku przeprowadził badania na 252 pacjentach. Dwie grupy otrzymały miesięczną terapię hipnozą, podczas której sugerowano im, że ich oddechy stają się czyste i takie pozostają (z domową konsolidacją hipnotyczną) lub otrzymywali oni instrukcję jak progresywnie rozluźniać mięśnie. Wynikami końcowymi były: Redukcja symptomów (zgodnie z przewidywaniami niezależnych lekarzy) oraz poprawa w funkcjonowaniu płuc (podręczniki medycyny podają metodę liczenia ilości świszczących oddechów). Rezultaty pokazały, że oba sposoby redukują symptomy astmy, jednakże to grupa poddana hipnozie uzyskała znacząco korzystniejsze wyniki co do ilości użytych leków jak i ilości świszczących oddechów.

                               

W roku 1986 przeprowadzono badania na grupie 39 dorosłych, cierpiących na astmę łagodną i umiarkowaną. Zostali oni losowo poddani hipnozie lub uważnej kontroli medycznej, która była prowadzona przez dwie osoby Ewera i Stewarta (1986).

Leczenie hipnozą przewidywało 30-minutowe sesje raz w tygodniu, przez sześć tygodni. Miały one zawierać: kierowanie obrazami oraz autohipnozę. Grupa pod obserwacją otrzymywała terapię przez ten sam okres, podczas jej trwania poddawano obserwacji między innymi zapiski dotyczące stanu oddechów pacjentów. Wskaźniki końcowe były skupione na ilości użytego leku rozszerzającego oskrzela, a także na ocenie funkcjonalności płuc. Rezultaty pokazały, że obiekty badań uzyskały znaczącą poprawę we wszystkich obserwowanych wskaźnikach, a co ciekawe były w stanie przezwyciężyć wyzwanie jakie stawia im respirator dzięki zastosowaniu metacholiny (jest to środek zabójczy dla receptorów muskarynowych, a jednocześnie powoduje skurcz oskrzeli) po treningu hipnotycznym.

 

3.Problemy dermatologiczne.

                               

Jeśli ktoś zastanowi się nad tym w jaki sposób rozwija się skóra od zarodka, dowiaduje się, że obszar z którego formuje się cewa nerwowa i przyszły mózg, jest w głównej mierze złożony z torebki z ektodermami, która staje się w przyszłości zewnętrzną warstwą ciała.Tak więc system nerwowy i skóra, a przynajmniej naskórek, pochodzą z jednakowej tkanki embrionalnej. Biorąc  pod uwagę ogromną ilość receptorów czuciowych w skórze właściwej i naskórku, wydaje się możliwe, że leczenie psychologiczne może efektywnie wpływać na pracę powłoki naszego organizmu, którą oczywiście jest skóra.

                               

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną o podłożu immunologicznym, charakteryzuje się występowaniem na skórze łuszczących się wykwitów i plam, najczęściej na skórze głowy i stawów, takich jak: staw łokciowy, staw kolanowy. Uważa się, że owa choroba ma ogromny wpływ na stan psycho-neuro-immunologiczny, a stres jest czynnikiem zaogniającym stan choroby.

Doświadczenie wykonane przez  Zachariae et al w 1996 roku badało 51 pacjentów z łuszczycą pospolitą. Grupa badanych otrzymała siedem, 90-cio minutowych sesji (zawierających połączenie terapii poznawczo-behawioralnej, relaksacji, obrazowej kontroli symptomów)  oraz taśmy wspierające, do domowego użytku. Chorzy zostali poddani obserwacji w 4,8 i 12 tygodniu terapii. Wyniki końcowe pokazały, że tego typu terapia była efektywna w redukcji symptomów łuszczycy.

Spanos et al w roku 1988, badało działanie hipnozy w leczeniu brodawek, 180 pacjentów (każdy posiadający od 10 do 24 brodawek) zostało losowo rozdzielonych między grupę kontrolną, oraz grupę, w której leczenie było oparte na hipnozie. Leczenie składało się z indukcji hipnotycznej połączonej z bezpośrednimi sugestiami usunięcia brodawek i instrukcjami by wyobrażać sobie odczuwanie mrowienia oraz ciepła w ich brodawkach, następnie mieli oni wyobrażać  sobie jak owe brodawki kurczą się i odpadają. Grupa kontrolna otrzymywała placebo w postaci terapii zimnym laserem. Wynik końcowy był liczbą procentową brodawek, które znikły w okresie sześciu tygodni.Terapia medyczna, mająca miejsce po eksperymencie pokazała 50% skuteczność w usuwaniu brodawek (w grupie hipnotyzowanych). Było to znacząco więcej niż w grupie kontrolnej, która otrzymywała placebo.

 

4.Zaburzenia żołądkowo-jelitowe.

                               

Funkcje żołądkowo-jelitowe są pod kontrolą skomplikowanego systemu złożonego z autonomicznego systemu nerwowego; jelitowego systemu nerwowego; hormonów jelitowych wydzielanych z żołądka i jelita cienkiego. Jelitowy system nerwowy zawiera własne neurony sensoryczne, neurony motoryczne i interneurony. Wpływ autonomicznego układu nerwowego na funkcje "GI" polega na pośredniej komunikacji z  jelitowym układem nerwowym.

W związku z czym hipnoterapia jest  skuteczna w leczeniu "IBS" 

("IBS" charakteryzuje się nieorganicznymi bólami brzucha, wzdęciami, zaparciami i biegunkami).

                               

Whorwell et al (2003) badał  204 pacjentów w trwającym 6 lat kursie. Zebrana została ankieta zawierająca wszystkie symptomy, jakość życia, lęki i depresje tuż po rozpoczęciu i przez okres 6 lat trwającej hipnoterapii. Rezultaty pokazały, że 71%  badanych początkowo odpowiedziało na leczenie. Z badań wynika również, że 81% nadal odczuwało poprawę. Pozostałe 19% stwierdziło lekkie pogorszenie symptomów, jednakże tak naprawdę wszystkie wyniki były lepsze. Pacjenci zaczynali z wynikiem p<0.001 , a po leczeniu owe dane wynosiły od +1 do 5 oraz więcej. Odnotowano również zmniejszone użycie leków a także rzadsze konsultacje.

                               

Kolejne badanie na  Whorwell et al (2006) testowało hipnoterapię pod kątem nie-sercowego bólu w klatce piersiowej. Jest to wyniszczający stan psychiki z wysoką zachorowalnością. Badanie przyglądało się tym, którzy odczuwali ból w klatce piersiowej podobny do anginy, w owych przypadkach koronarografia oraz przełyk nie były czynnikami zaogniającymi. 

Dwudziestu ośmiu pacjentów otrzymało dwanaście sesji hipnoterpeutycznych, lub medytacji-placebo, oraz terapię wspierającą. Wszystko to zajęło 17 tygodni. Pierwszymi zmierzonymi wynikami  były: całościowa ocena bólu w klatce piersiowej; występowanie depresji; ilość zażytych leków. Odnotowano również wyniki: jakości życia; siły odczuwanego bólu i częstotliwości jego występowania; lęków, depresji; ilości użytych leków. Badania pokazały, że 80% grupy hipnoterapeutycznej (13/15), i 23% grupy kontrolnej (3/13) odczuło ogólną poprawę jeżeli chodzi o siłę bólu, oraz ogromne zmniejszenie się częstości jego występowania. Kolejne badania jedynie potwierdziły wyniki pierwszych, tym samym udowadniając wielką poprawę dzięki zastosowaniu hipnoterapii.

 

5. Zaburzenia Krwotoczne/Krwotoki podczas operacji.

                               

Sześćdzięcięciu pacjentów w trakcie chirurgii szczękowo-twarzowych zostało zbadanych przez Von Konowa oraz Bysted w 1995 roku aby ocenić skuteczność hipnozy w redukcji utraty krwii oraz przyśpieszenie leczenia pooperacyjnego pacjenci zostali losowo przydzieleni do trzech grup warunkowych: przedoperacyjnej; okołooperacyjnej (podczas operacji w stanie znieczulenia) ; oraz do grupy będącej połączeniem obu. 

Leczenie polegało na używaniu nagrania zawierającego sugestywne metafory, skupiające się na przyspieszeniu leczenia, zmniejszeniu ciśnienia krwii oraz zmniejszeniu krwawienia podczas operacji. Okołooperacyjni pacjenci słuchali nagrań również w trakcie trwania operacji. Badania wykazały, że tego typu terapia jest skuteczna w redukcji utraty krwii oraz przyspieszaniu leczenia po operacji.

                               

Pewne interesujące badania zostały przeprowadzone w tym samym czasie, mianowicie: czy terapia psychologiczna może być efektywna w leczeniu hemofilii. 

Swirsky-Sachetti i Margolis (1986) przeprowadzili badania na 30 mężczyznach cierpiących na hemofilię. Zostali oni losowo rozdzieleni między grupę leczoną i grupe kontrolną. Podczas, trwającego sześć tygodni, leczenia pacjenci zostali nauczeni hipnozy, która pozwala na ograniczenie stresu i krwawienia. Dołączono do tego nagrania, które mówiły o relacji między stresem a krwawieniem. W grupie leczonych odnotowano znacząco większe zmniejszenie krwawienia.      

 

6. Pooperacyjne nudności i wymioty.

                  

Pooperacyjne nudności i wymioty (PONV) często następują po operacjach. Enquist et al (1997) badało przy użyciu hipnozy 50 żeńskich pacjentów chirurgicznych. Przeprowadzono losowe rozdzielenie między grupę kontrolną i leczoną. Grupa, na której stosowano terapię hipnotyczną otrzymała nagrania z podprogowymi sugestiami relaksu oraz odczuwania głodu i pragnienia po operacji. Mieli słuchać owych nagrań przez tydzień poprzedzający operację. Pacjentki miały również za zadanie ćwiczenie samo-hipnozy, która miała pozwolić im na relaksację a także zmniejszenie odczuwanego bólu. Wyniki testu sprawdzono za pomocą ankiet wypełnianych przez pielęgniarki oraz pacjentki. Wyniki pokazały znacząco mniej zgłoszonych PONV oraz mniej próśb o leki.

                               

Logicznym zdawać  by się mogło, że dzieci, dzięki swej rozwiniętej wyobraźni, stają się idealnymi kandydatami do badania działań hipnozy. Zelter et al (1991) badało 54 dzieci cierpiących na nudności i problemy z żołądkiem, które były skutkami leczenia raka. Zostali oni podzieleni na dwie grupy. Grupę hipnotyczną oraz grupę, w której przeprowadzano normalne rozmowy. Po leczeniu przeprowadzono wywiady z dziećmi oraz ich rodzicami. Autorzy tego testu z ciężkimi sercami musieli przyznać, że to grupy, w których wykorzystywano hipnozę, osiągnęły lepsze rezultaty jeżeli chodzi o ograniczenie problemów z żołądkiem.

 

7. Położnictwo i ginekologia.

                               

Istnieją badania dotyczące skuteczności hipnozy w ograniczaniu uczucia zmęczenia i bólu. Biorąc pod uwagę liczbę współczynników, które mogą wpływać na te wyniki, jak na przykład: wcześniejsze stosowanie leków. 

Brann i Guzvica w 1987 roku wpadli na to, że potrzeba przynajmniej 100 prób aby kontrolować taką zmienność. Przeprowadzili badanie na kobietach w ciąży z pierwszym lub drugim dzieckiem. Nie zostały one rozdzielone losowo, mogły wybrać czy chcą należeć do grupy hipnotycznej, czy do grupy, w której stosowano opiekę profilaktyczną (uczono w niej poprawnego oddychania oraz ćwiczenia skupienia). 

W grupie “hipnotyzowanej” zastosowano wyobrażanie sobie kojących obrazów np. Wyobrażanie sobie skurczów macicy jako łagodnych fal sunących po morzu. Robiono to po to aby porodowi towarzyszyły przyjemne uczucia, a także po to, żeby przebiegał on szybciej. Rezultaty pokazały, że kobiety korzystające z hipnozy rodziły dzieci średnio o 98 minut szybciej.

Badanie przeprowadzone przez  Jenskinsa i Pritcharda w 1993 roku na grupie 262 ciężarnych kobiet (126 w pierwszym teście, 136 w drugim) śledziło długość czasu pracy oraz ilość zużytych leków podczas normalnego porodu. Kobiety zostały dobrane w grupy pod kątem wieku. Ich leczenie polegało na otrzymaniu sześciu sesji od wyszkolonego hipnoterapeuty. Badania pokazały, że matki będące pierwszy raz w ciąży rodziły dzieci znacznie szybciej niż matki z grupy kontrolnej. Odnotowano również zastosowanie mniejszej ilości leków przeciwbólowych w grupie “hipnotyzowanych” kobiet.

 

8. Zespół Stresu Pourazowego.

                               

Brom et al (1989) prowadziło, na szeroką skalę, badania dotyczące efektywności metod psychoterapeutycznych w leczeniu zespołu stresu pourazowego (PTSD). Badaniom poddano 112 osób, u których zdiagnozowano DSM-III. Skala składała się z 19 osób które doświadczyły brutalnego przestępstwa, 4 osoby, które brały udział w wypadku samochodowym, 83 ludzi, którzy doświadczyli nagłej utraty bliskiej osoby np. przez samobójstwo; nagły wypadek; nieuleczalną chorobę, w skład tego wchodziło również 6 pacjentów cierpiących na różne inne urazy na podobnym tle.

Zostali oni podzieleni na 3 grupy, stosowano w nich odczulanie traumy (14 sesji) hipnoterapię (15 sesji ), terapię psychodynamiczną (18 sesji ). Została utworzona również grupa kontrolna. Punkty końcowe zdefiniowano jako:

A) Nieadekwatność Społeczna (negatywne nastawienie umysłu, poczucie niższości)

B) Somatyzacja (problemy fizyczne)

C) Agorafobia (strach przed otwartymi przestrzeniami)

D) Wrogość (symptomy agresji)

E) Psychoneurocytyzm

F) Symptomy traumy -27 przedmiotów odnoszących sie do strachów, negatywnych doświadczeń emocjonalnych, napięcia, problemy z pamięcią i skupieniem, brak zainteresowania światem zewnętrznym i problemy ze snem

G) Stany-lękowe, napady złości

Rezultaty pokazały znaczące zmniejszenie się wszystkich mierników we wszystkich trzech grupach.

 

Dyskusja

                               

Ten dokument jest daleki od wyczerpującego wywodu, wymieniającego wszystkie dowody na temat leczenia hipnozą w medycynie stosowanej. Dokument ten  nie wspomina nawet o zastosowaniu hipnozy i hipnoterapii w stomatologii (Aby dowiedzieć się więcej patrz badanie Simonsa (1985); Tobey'a (1996) oraz Patel et al (2000)), w której to ma najprawdopodobniej najwięcej akceptacji, działanie przeciwbólowe, przeciwlękowe i uspokajające (Badanie Wolley 2006). Dokument ten nie wspominał również o zastosowaniach tych terapii w bardziej dwuznacznych aspektach zdrowia psychicznego np. co rozumie się przez depresję czy zaburzenia psychiki, a także kiedy ich źródła są pochodzenia biologicznego, psychologicznego lub duchowego.

                               

Z drugiej strony owy dokument skupił się na leczeniach hipnozą, które uważa się za trudniejsze i bardziej empirycznie testowalne, aspekty medycyny, jako miara tego, że  "coś się dzieje". 

Jasno wynika z przedstawionych dowodów, żę są silne dowody na to, że leczenie hipnozą jest efektywne w szerokim zakresie. Poznając złożony stan psychiczny i duchowy, który zachodzi, kiedy ktoś jest w stanie głębokiej hipnozy (co nie jest wspomniane w tym dokumencie), powstaje pytanie czy możemy mieć pomysły na to co dzieje się neuro fizycznie w stanie hipnozy podczas efektów opisanych powyżej? Przedmowa Wolleyan Gruzeliera (1998).

 

"Badania mózgu rzucają trochę światła na neurofizjologiczną stronę hipnozy. Badania przepływu krwi, Pozytronowa Emisyjna, Tomografia Komputerowa (PET), Elektroencefalografy  (EEGs) zademonstrowały zaangażowanie przedniej obręczy zakrętu koła (ACC), wzgórza i pnia mózgu w tworzeniu doświadczeń hipnotycznych. ACC jest wykorzystywane w ważnych funkcjach poznawczych oraz w wykrywaniu błędów oraz nowości związanych z bodźcami zmysłowymi."

Powstała koncepcja połączenia neurofizjologii, myślenia i psychologii jako systemu uzupełniających się czynników w hipnozie. (Hasegawa i Jameson 2002 )

 

Elenkov et al (2000) dyskutowało nad połączeniem między mózgiem i systemem immunologicznym:

Podczas reakcji autoimmunologicznej, mózgi i system immunologiczny "rozmawiają ze sobą" i właśnie ten proces jest niezbędny do uzyskania hemostazy. Dwie duże ścieżki-systemy są wykorzystywane w tej dwustronnej "rozmowie", oś : podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPA)  oraz współczulny układ nerwowy (SNS).

Inaczej mówiąc, istnieje połączenie między tym co świadomie i nieświadomie odbieramy ( w mózgu) ,i to w jaki sposób system immunologiczny odpowiada przez system krwionośny (HPA) oraz współczulny system nerwowy (SNS). W bardziej szczegółowy sposób wypowiada się na ten temat Elenkov :

"Pierwszorzędne i drugorzędne organy limfatyczne otrzymują ogromne unerwienia współczulne/noradrenenergiczne (NA)... pod stymulacją NA  jest uwolnione od nerwów współczulnych i adrenergicznych komórek odpornościowych. Ketoaminy uwolnione przez HPA lub SNS wpływają na proliferację limfocytów, regulują produkcję cystyny i funkcjonowanie różnych komórek limfatycznych. Znaczna część unerwienia współczulnego istnieje również w szpiku kostnym i tkance śluzówki.

Noradrenalina hamuje wytwarzanie się, prozapalnych cytokin typu pierwszego, przez komórki prezentujące antygen i komórkom pomocniczym typu "T" Natomiast  stymuluje ona produkcję anty-prozapalnych cykotyn typu 2.

                               

Zatem endogenne neuroprzekaźniki mogą powodować selektywne tłumienie typu pierwszego i przesunięcie w kierunku  odporności humoralnej typu drugiego. Z drugiej strony w szczególnych lokalnych odpowiedziach, pod odpowiednimi warunkami neuroprzekaźniki mogą wzmocnić obszarowe odpowiedzi systemu immunologicznego, poprzez wprowadzenie  Interleukiny-1, Interleukiny-8 i czynniki martwicy nowotworów-A

W istocie kiedy widzimy, że neuroprzekaźniki, wyprodukowane  w centralnym i  obwodowym systemie nerwowym, mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie systemu immunologicznego, przez stymulację jego organów, powodując powstawanie nowych białych krwinek oraz zmianę zachowań transmiterów systemu immunologicznego, cykotyny. Tak więc zmianę sposobu w jaki zachowują się komórki układu immunologicznego. Pokazuje nam to pewną ścieżkę co do tego jak niektóre z reakcji opisanych powyżej (takich jak zespół jelita drażliwego) mogą być koordynowane przez mózg i układ nerwowy.

                               

Neurologiczne badania PET i EEG również pokazują nam, że coś wyraźnego dzieje się z fizjologią mózgu podczas leczenia przez hipnozę, szczególnie w korze zakrętu pierwszej obręczy we wzgórzu oraz wyższych regionach pnia mózgu.

W przypadkach zaburzeń dużych komponentów systemu immunologicznego, (IBS; Astma; łuszczyca) specyficzne sugestie odebrane podczas hipnozy mogą być transmitowane przez autonomiczny system nerwowy do systemu immunologicznego i mogą produkować specyficznie zlokalizowane odpowiedzi, które znacząco wpływają na przebieg zaburzeń. Ma to wpływ na wiele ekscytujących dziedzin opieki zdrowotnej, biorąc pod uwagę prostotę i łatwość technik szkolenia.

Ponadto w wielu badaniach użycie nagrań w domu, zostało wspomniane. W obecnym stanie rzeczy stworzenie audio-biblioteki z nagraniami hipnotycznymi nie byłoby problemem, poza zainstalowaniem telefonów, internetu, telewizji. Mogłoby to zredukować ból oraz nieprzyjemności oraz przyspieszyć leczenie. Badania pokazały redukcję nieprzyjemności związanych z leczeniem nawet o 40% (silny ból) oraz 60%(przeciętny ból) a co za tym idzie redukcję zużycia opioidów o 30%.

Warto wspomnieć o udziale SNS w unerwieniu szpiku kostnego i układu krwionośnego, który może w pewien sposób tłumaczy rezultaty badań hemofilii i zmian w krwii oraz "pożeraniu" czynnika odpowiedzialnego za krzepnięcie krwi. Wytłumaczenia tego jaki hipnoza ma wpływ na  zaburzenia potraumatyczne, zabierają nas do psychologicznego świata. Newton(2007) wytłumaczyłby, że ten efekt jest rezultatem relaksacji i sugestii, powrotem w centrum uwagi z wyjątkowego aktywnego centrum prymitywnego umysłu. Ciało migdałowate i hipokamp kory przedczołowej działają na świadome innowacyjne regiony, które umożliwiają wybór odpowiedzi na powtarzające się bolesne pytania.

 

Wnioski

 

Konkludując-udowodnionym jest to, że istnieje złożona komunikacja między systemem nerwowym oraz systemem immunologicznym, homeostaza, w znaczeniu zdrowego funkcjonowania ciała, jest konieczna. Dlatego możemy zakładać, że w tylu zewnętrznych interwencjach wyszkoleni hipnoterapeuci wpływają na system nerwowy klienta i pośrednio wpływają na jego stan zdrowia, przez zmienianie działania jego systemu immunologicznego.

                                                                                                                                        Ken Murray